"Cemre"

CEMRE

Çocuğumun okul öncesi eğitiminden elde ettiği somut kazanımlardan etkilenip bir roman yazacağım aklıma gelmezdi doğrusu. Bir sokaktan geçerken güzelliğinden etkilenip, sokağın resmini yapabilirsiniz ya da duygu seline kapılıp bir şiir yazabilirsiniz. Ancak bir eğitimcinin hayatınızın odağında olan çocuğunuza yansıyan sanatını anlatmak istediğinizde hiçbir edebi metnin veya sanat eserinin yeterli olamayacağını göreceksiniz. Romana bu kaygı ile başladım ancak okul öncesi eğitim seminerlerinde karşılaştığım çalışkan, üretken, sevgi dolu, yüksek anlayışa ve empati becerisine sahip okul önceciler “Romanda gördükleri eksikliklerden dolayı beni hoş görürler,” diye düşündüm. Cesaretimi toplayıp kalemi elime alışım bu yüzdendir.
Murat AVCI
Ağustos 2020

Leyla GÜNLÜ Öğretmenimizin yorumu: “Yazarımız Murat Avcı’ ya teşekkür ederek yazmış olduğu Cemre Roman hakkında naçizane görüşlerimi bildirmek isterim. Öncellikle romanın kitap kapağından içeriğine ve son cümlesine kadar buram buram yaşanmışlık barından ve yakın dönemimizde tüm dünyayı etkisi altına alan bir durumun romanda yer verilmesi özellikle bu kitabın sadece belirli bir kitleyi hedefe almadığı toplumsal sorun ve konuları da ele aldığı açıklayıcı bir anlatım dile getirilmiştir. Ayrıca kitap içinde kendimi buldum diyebilirim karakterlerin bu kadar canlı tutulması, satırlar arası kişinin yolculuk yapması, dili-üslubu her şeyi ile muhteşem ve mutlaka herkesin okuması gereken kitaplardan biri diyebilirim. Çünkü romanda anlatılanlar sadece bir okul öncesi öğretmeninin yaşantısını konu almakla kalmamış olaylar arası geçiş ile unutulmaya yüz tutmuş ahlaki değerleri, gelenek ve görenekleri ve en önemlisi de sevginin her şeyden önce geldiği en yalın haliyle anlatılmıştır.

Romanın sadece bir yerinde eksiklik olduğunu düşünüyorum aslında eksiklikten kastettiğim olay örgüsü akıcı bir şekilde ilerlerken romanın sonlarında hiç beklenmedik bir durum ile karşılaşmam oldu. Heyecanla ifade edilen durumun detaylarını ileriki sayfalarda dile getirilmesini beklerken farklı bir olay örgüsüne geçilip  yarım bırakılmış olmasıdır(Rauf beyin vefatının sadece birkaç satır ile dile getirilmesi; çünkü  önceki sayfalarda hayatta olduğu mesajını iletirken birden olayın son bulması).”

Siz de Düşüncelerinizi Paylaşın..!

“Zaman beni biraz bekler misin? Daha yapacak o kadar çok projem var ki; halen mevcut okul öncesi eğitim kurumlarımıza, ilkokulu, orta okulu, liseyi ve üniversiteyi de eklemek istiyorum,” diye mırıldanıyor ve düşüncesinde samimi olduğunu haykırmak, sesinin ulaştığı her yere ulaştırabilmek istiyordu.

            Tüm yorgunluklarını yok etmek istercesine gözlerini yavaşça kapattı. okullar kurmak için kendini anlayacak bir cana değil birden çok cana ihtiyacı vardı. Derin bir nefes aldı. Kendini sessizliğe bıraktı. “Allah’ım biliyorum, benim gibi düşünen, çalışmak ve üretmek isteyen birçok can var. Benim onlarla buluşmamı kolaylaştır. Yol yorgunluğu yaratma,” diye dua etti. Zor olanı dilemek gibiydi bu, koca şehir sessizliğe bürünsün, fikirlerine eşlik edecek çalışma arkadaşları konuşmaya başlasın istiyordu.

            Bu zor yolda kolaydı rüzgârın karşısında durabilmek, peki fırtınalar kopunca dimdik ayakta kalabilecek miydi? Önemli kararlar almanın zamanı gelmişti. Dalıp gitmesine neden olan zorlukların farkındaydı. Kahvesini içip kararını verecek, odasına çöken sessizliğe, “Hayır!” diyecek, gençlerle dolu üniversiteyi kuracaktı. Yüzünde hoş bir gülümseme gezinmeye başladı. Her sabah hanelere güneş doğmadan yola çıkan ve miniklerin gözlerine bakıp umut veren biri karamsar olmamalıydı. O, güler yüzlü bir okul önceciydi. Gülen yüzüne bakan biri asla umutsuzluğa kapılmamalıydı. Yıllardır verdiği mücadele sonucu oluşan kırgınlıkların kalbinde taht kurmasına asla izin vermeyecekti.

            “Ömrümüz az, çocuklar olmayınca tüm renkleri sönük olan hayat, zor ve karmakarışık. Nasıl ki kızak bulup kayamayan çocuk, naylon poşetle hedefine ulaşabiliyorsa, ben de başaracağım. Muhtaç olduğumuz ve erkene alamadığımız en önemli şey ise tecrübe. Bu tecrübeyi, velilerimle, çocuklarımla, öğretmenlerimle biriktirdim ve biriktirmeye de devam edeceğim. Artık geriye dönmek yok,” diye düşündü.